Μακμπέθ στο θέατρο Τέχνης από 4 Νοεμβρίου
Μια νέα προσέγγιση του σκοτεινού αριστουργήματος του Σαίξπηρ "Μακμπέθ" από την ομάδα «Εν τώ άμα» σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη, ανεβαίνει από 4 Νοεμβρίου στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.
Το The Christmas Factory επιστρέφει με ασφάλεια στην Τεχνόπολη
Το The Christmas Factory, το μεγαλύτερο, ασφαλέστερο και πιο φωτεινό χριστουγεννιάτικο πάρκο της πόλης, επιστρέφει για όγδοη χρονιά φέτος, στην Αθήνα για να σπείρει τη μαγεία και να αναβιώσει το πνεύμα των Χριστουγέννων, από 27 Νοεμβρίου 2021 έως τις 6 Ιανουαρίου 2022!
Τα "Εσπερινά" του Θεοδόση Δαυλού στο Art Place στο Κολωνάκι
Μία ανατρεπτική σειρά έργων αποτελεί η νέα εικαστική συλλογή του διακεκριμένου καλλιτέχνη Θεοδόση Δαυλού με τίτλο Εσπερινά, που παρουσιάζεται στο Art Place στο Κολωνάκι.
H Γαλλίδα ντίβα της ποπ όπερας Emma Shapplin για μία συναυλία στο Christmas Theater
Μαζί της σε αυτή την βραδιά στις 20 Νοεμβρίου θα έχει τον διάσημο Ιταλό τενόρο Αλεσάντρο Σαφίνα.
Χορός στη Στέγη με τους διεθνείς RootlessRoot
Πόσο συχνά συναντάμε σε ομάδες χορού την ελευθερία και τον πειραματισμό με υλικά όπως το μάρμαρο; Oι διεθνείς RootlessRoot χορογραφούν την ανάγκη να αφήσουμε το αποτύπωμά μας στον κόσμο.
Ο Ρινόκερος του Ιονέσκο με τον Άρη Σερβετάλη επιστρέφει στο θέατρο Κιβωτός
Ένα παιχνίδι της φαντασίας ή μια δυστοπική πραγματικότητα;
Ένα γεγονός τραγικό ή γελοίο;
Η Μάντρα, ένα ιστορικό σημείο στην καρδιά της Αθήνας, επανασυστήνεται στους Αθηναίους από το Ίδρυμα Ωνάση, με ένα «Έργο για έναν άνθρωπο μονάχα»
«Θα ‘θελα, πόσο θα ‘θελα»… Όλες οι εξομολογήσεις που δεν έγιναν ποτέ, μέσα σε 8 λεπτά. Η«Αντίστροφη Αφιέρωση» της σπουδαίας υπερρεαλίστριας ποιήτριας Μάτσης Χατζηλαζάρου στον Ανδρέα Εμπειρίκο, μια εκ βαθέων ερωτική εξομολόγηση, ακούγεται δυνατά στο έργο του εικαστικού Ιώκο Ιωάννη Κοτίδη. Εσείς θα γράψετε αφιέρωση;
Το ρεπερτόριο του Θεάτρου Τέχνης για τη νέα σεζόν
Το Θέατρο Τέχνης προτείνει φέτος ένα ρεπερτόριο όπου κυριαρχεί το
ελληνικό κείμενο είτε με πρωτότυπα
έργα, είτε με κείμενα που εμπνέονται από ιστορικά/κοινωνικά γεγονότα ή το
έργο/τη ζωή ξένων και Ελλήνων δημιουργών. Έτσι θα δούμε (με χρονική σειρά) νέα
έργα των: Ηρώς Μπέζου, Λένας Κιτσοπούλου, Γιάννη Καλαβριανού, Γιώργου Μπλάνα,
Γιώργου Βαλαή, Ιόλης Ανδρεάδη - Άρη Ασπρούλη, Βασίλη Μαυρογεωργίου). Το κλασικό κείμενο εκπροσωπείται φέτος από
τρία εμβληματικά έργα των Σαίξπηρ, Ανούιγ και Ξενόπουλου.
Το Athens Digital Arts Festival επιστρέφει για να επαναπροσδιορίσει την έννοια της ανθρώπινης επαφής
Βιώνουμε μία περίοδο επαναπροσδιορισμού της έννοιας της επαφής και το Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακών Τεχνών της Ελλάδας, Athens Digital Arts Festival, κάλεσε τον καλλιτεχνικό, τεχνολογικό, επιστημονικό -αλλά και όχι μόνο- κόσμο να υποβάλλει τις συμμετοχές του για την υβριδική (διαδικτυακή και φυσική) έκδοση του. Το ADAF 2021 με τίτλο Tāctus θέτει ως θέμα τον επαναπροσδιορισμό της ανθρώπινης σύνδεσης, υπό τη μορφή της επικοινωνίας, αλλά και της φυσικής επαφής.
«Ο ήχος του Σαρακίου» του Γιώργου Τσακίρη στη roma gallery
Ο Γιώργος Τσακίρης είναι μια ξεχωριστή περίπτωση στη Νεοελληνική Τέχνη. Με τα έργα του καταφέρνει να αυτονομηθεί από το στατικό καλλιτεχνικό αντικείμενο, που προκύπτει από μια οργανική διαδικασία η οποία επιτρέπει στα ίδια του τα έργα να έχουν τη δική τους ζωή σε έναν διάλογο με τον χρόνο.
Τα έργα του είναι άμεσα συνδεδεμένα με την Φύση και την Οικολογία. Χρησιμοποιώντας οργανική και βιολογική ύλη, συνθέτει εικαστικές προτάσεις ως αποτέλεσμα μιας εμμονικής παρατήρησης των φυσικών φαινομένων και της ζωής του φυσικού περιβάλλοντος. Με αυτόν τον τρόπο οξύνει το βλέμμα πάνω σε φαινόμενα και έννοιες που η κοινωνία μας συνήθως θεωρεί ως δεδομένα και είτε αγνοεί είτε αδιαφορεί.
Το έργο του Γ.Τσακίρη με τίτλο «Σαράκι», 1990-2004 που αποτελεί το κεντρικό έργο της έκθεσης, προσκαλεί το θεατή να χρησιμοποιήσει πέραν της όρασης και την ακοή και την αφή μέσω της χειρονομίας, όπως άλλα έργα του αφορούν επίσης την όσφρηση ή τη γεύση, προκειμένου να έρθει σε επαφή με φαινόμενα που εξιστορούν την ζωντανή εμπειρία μιας σχέση ζωής και θανάτου, όπως αυτή ανάμεσα στο ξύλο και το σαράκι.
Ο Τσακίρης είναι ένας καλλιτέχνης, που σφραγίζει τη γενιά του κρατώντας με το έργο και τη στάση του, σοβαρή απόσταση από τον ηθικό και κοινωνικό ξεπεσμό που η κοινωνία των υπηρεσιών επιβάλει σε μία κοινωνία υπερπαραγωγής. Αυτό τον καθιστά έναν ιδιαίτερα σημαντικό καλλιτέχνη.
Στην έκθεση παρουσιάζονται και σχέδια της δεκαετίας του `70 του καλλιτέχνη.
Ο Γιώργος Τσακίρης γεννήθηκε στα Γιαννιτσά το 1955. Σπούδασε αρχικά Ανώτερα Ηλεκτρονικά και έπειτα στη σχολή Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας διδάχτηκε ζωγραφική με καθηγητή το Faruli και χαρακτική με καθηγητή το Vizzano. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα (1983) κινήθηκε μεταξύ Αθηνών και Θεσσαλονίκης, διατηρώντας εργαστήριο στους πρόποδες του όρους Πάικου. Στο ενεργητικό του καταγράφονται περισσότερες από δεκαέξι ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και την Ιταλία, ενώ οι συμμετοχές του σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό υπερβαίνουν τις εικοσιπέντε. Ανάμεσα στα άλλα συμμετείχε στον Ευρωπαϊκό Πολυδαίδαλο (1993) στα Χανιά, στη XIX Biennale Αλεξανδρείας (1997), στην Athens by art (2004) κ.ά. Το έργο του παρουσιάστηκε συχνότερα στη Θεσσαλονίκη ενώ ο καλλιτέχνης γνώρισε αρκετές διακρίσεις: απέσπασε το Ειδικό βραβείο ζωγραφικής Santa Croce στη Φλωρεντία το 1987 και το 1982, καθώς και το Πρώτο βραβείο χαρακτικής στη Βιλαμάνια το 1981. Έργα του βρίσκονται στο Μουσείο Βορρέ, σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία και Αμερική.
Στα ζωγραφικά και τα χαρακτικά του έργα μέχρι το 1980 εμφανής είναι η επιρροή που δέχθηκε από τη ζωγραφική του Francis Bacon, ενώ αριθμοί και μαθηματικά σύμβολα, στοιχεία ελληνικής και λατινικής γραφής, που σχηματίζουν λέξεις και φράσεις, ενσωματώνονται στις συνθέσεις. Σταδιακά οι επιφάνειες χάνουν το συμβατικό τετράγωνο ή ορθογώνιο σχήμα τους. Τα επιτοίχια έργα συχνά συνδυάζονται με πραγματικά αντικείμενα (κορμούς δέντρων, σχοινιά κ.ά.), αποτελώντας κατασκευαστικές ενότητες.
Τα χρόνια γύρω στο 1980 σηματοδοτούν την οριστική μετάβαση του Τσακίρη σε τρισδιάστατες κατασκευές. Οι περισσότερες έχουν τοτεμική μορφή και η τοποθέτησή τους στο χώρο δημιουργεί την αίσθηση μιας τέχνης που βρίσκεται εγγύτερα στην τελετουργία. Τη λογική αυτή ακολούθησε σε αρκετές σειρές έργων, τα οποία παρουσιάστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές της επόμενης. Σημαντική για την εξέλιξη του καλλιτέχνη υπήρξε η εγκατάστασή του στο Πάικο όρος (1986). Από αυτό προέκυψε μια σειρά επεμβάσεων σε εξωτερικούς χώρους, που βρίσκονταν σε απόλυτη αντιστοιχία με το φυσικό περιβάλλον, χωρίς να διαταράσσουν τη μορφολογία ή τη λειτουργία του. Εκείνο που πρότεινε ο καλλιτέχνης με αυτού του είδους τις επεμβάσεις ήταν μια ιδιαίτερη σχέση της τέχνης με τη φύση, αλλά και ένας τρόπος για να αντιληφθεί το κοινό το έργο σαν μια ζωντανή παρουσία, παρά σαν ένα τεχνητό θέαμα. Αφημένες στις δυνάμεις του χρόνου οι κατασκευές αυτές αλλοιώθηκαν μορφικά, όπως συμβαίνει σε κάθε έμβιο ον.
Στη δεκαετία του 1990, ζωντανοί οργανισμοί παρουσιάζονται μπροστά στους θεατές, σε τεχνητά οικοσυστήματα που δημιουργεί ο Τσακίρης στους εκθεσιακούς χώρους. Αυτή τη φορά η τέχνη δεν μεταφέρεται στο ύπαιθρο, αλλά οι φυσικές λειτουργίες εγκαθίστανται στον εκθεσιακό χώρο.
Επιμέλεια έκθεσης: Ντένης Ζαχαρόπουλος
Διάρκεια έκθεσης: έως 8/11/ 2021
Ωράριο: Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο 10:00 – 16:00, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 10:00 – 20:00
Κεντρική φωτογραφία άρθρου: «Σαράκι», 1990-2004, οργανική ύλη, σίδερο, γυαλί, νερό, ξύλο, ηλεκτρικό φως, θερμαντικές αντιστάσεις