Η άλλη Αιτωλοακαρνανία

Πρέπει να ομολογήσω ότι, με εξαίρεση τη Ναύπακτο και δη την ορεινή ως βουνήσια, δεν είχα επισκεφτεί ή έστω να ήταν στην άκρη του μυαλού μου να το κάνω, κάποια πόλη της Αιτωλοακαρνανίας, ούτε καν την πρωτεύουσά της, το Μεσολόγγι.

Και έφτασε η ώρα να περιηγηθούμε στο νομό, με την ευκαιρία του Ετήσιου Διεθνούς Συνεδρίου της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (AEJ), που φέτος είχε αναλάβει τη διοργάνωσή του το Ελληνικό Τμήμα γιορτάζοντας τα 40 του χρόνια. Το όλο εγχείρημα δεν θα ήταν εφικτό αν δεν συνέβαλλε αποφασιστικά  ο Σύλλογος Αιτωλοακαρνάνων Δημοσιογράφων.

Θέλω να ξεκινήσω αυτό το μικρό οδοιπορικό στις ομορφιές της Αιτωλοακαρνανίας, κάνοντας μία μικρή μνεία στους ανθρώπους της. Όπου κι αν βρεθήκαμε είτε ως γκρουπ, είτε μεμονωμένα,  μας εντυπωσίασε η καλοσύνη τους, η ζεστασιά τους και η φιλοξενία τους. Και είναι πολύ σημαντικό για έναν τόπο που συνιστά αναδυόμενο τουριστικό προορισμό να είναι φιλόξενος.

Αγρίνιο

Με έδρα μας το Αγρίνιο ταξιδέψαμε στην ιστορία, τον πολιτισμό,  γνωρίσαμε τα  οικοσυστήματα και φυσικά τη γαστρονομία τους.

Η μεγαλύτερη πόλη του νομού, ταυτίστηκε με την ιστορία του καπνού στην Ελλάδα, αποτελεί οικονομικό, πολιτιστικό και εκπαιδευτικό κέντρο του νομού. Μία πόλη σύγχρονη, με την ιστορία της να συνδέεται με πολλά σημαντικά νεοκλασικά διατηρητέα κτίρια, με σπουδαιότερα, από αρχιτεκτονική άποψη, να έχουν χτιστεί τη «χρυσή εποχή του καπνού» στις αρχές του 20^ου αιώνα. Στην πόλη αξίζει να επισκεφθείτε το Δημοτικό Πάρκο Παπαστράτου, το Αρχαιολογικό και Λαογραφικό Μουσείο, την Παπαστράτειο Δημοτική Βιβλιοθήκη που φιλοξενεί τη Γλυπτοθήκη Καπράλου, τις καπναποθήκες Παπαστράτου και Κομποσιώρα. Η Δημοτική Πινακοθήκη, που στεγάζεται σε αρχιτεκτονικά αξιόλογο κτίριο, αποτελεί σημείο αναφοράς για τον πολιτισμό του Αγρινίου φιλοξενώντας έργα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών. Η παλαιά Δημοτική Αγορά, ευρύτερα γνωστή ως «Λαχαναγορά», χτίστηκε τη δεκαετία του 1930, έχει αποκατασταθεί και στεγάζει την Δημοτική Γλυπτοθήκη.

Λίμνη Τριχωνίδας

Στην επόμενη στάση μας, σε απόσταση 6 χλμ. από την πόλη, γνωρίσαμε το «πέλαγος» της Αιτωλοακαρνανίας, τη μεγαλύτερη λίμνη της χώρας, την Τριχωνίδα. Φτάσαμε στο κτήμα Πιθάρι, δίπλα στη λίμνη και μας συνεπήρε η ομορφιά της. Στις όχθες της υπάρχουν πανέμορφα δάση από πλατάνια, λεύκες, ιτιές και πικροδάφνες. Όπως μας ενημέρωσαν η λίμνη Τριχωνίδα θεωρείται από τις καθαρότερες λίμνες της χώρας και σ’ αυτό συμβάλουν τα υπόγεια ρεύματα, οι ασβεστούχοι βάλτοι και καλαμώνες που τη περιβάλουν. Μάθαμε επίσης ότι στη λίμνη βρίσκουν καταφύγιο περίπου 200 είδη πουλιών και 25 είδη ψαριών. Το πιο σπάνιο είναι ο νανογωβιός, ο οποίος θεωρείται το μικρότερο ψάρι της Ευρώπης και δεν υπάρχει αλλού στον κόσμο, ενώ είναι η μοναδική που φιλοξενεί τη νόστιμη, λιμνίσια αθερίνα, ένα ψάρι που ζει μόνο στη θάλασσα.

Επίσης, πληροφορηθήκαμε για το Lake Party Trichonida, ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά, εναλλακτικά φεστιβάλ που γίνεται στη λίμνη το καλοκαίρι,  προσαρμοσμένο στα «θέλω» και τις απαιτήσεις των νέων.

Αυτό που μας γαλήνεψε την ψυχή λίγο πριν την αναχώρησή μας, ήταν το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα στη λίμνη, που όμοιό του σπάνια συναντάς.

Βόνιτσα

Το επόμενο πρωί μας βρήκε στην μαγευτική, γραφική κι ερωτική Βόνιτσα. Σίγουρα δεν είναι από τα μέρη που πρωταγωνιστούν στον τουριστικό χάρτη της χώρας. Όμως, πιστέψτε με, θα πρέπει να μπει στα επόμενα σχέδιά σας. Τα χαμηλά της σπίτια, τα γραφικά της σοκάκια, οι όμορφες γειτονιές της, όπως και το επιβλητικό της κάστρο καθρεφτίζονται στον πρωινό ήλιο και σκορπούν το δικό τους χρώμα στα νερά του Αμβρακικού κόλπου. Το κάστρο που δεσπόζει πάνω από την πόλη, αντανακλά τα χρώματα, τα σχήματα, τους μύθους και μέσα από τη μαγική αχλή του χρόνου αναδύει τη μακραίωνη ιστορία του.

Ιδιαίτερης ομορφιάς το νησάκι της Κουκουμίτσας, το οποίο αποτελεί το στολίδι της πόλης, και βρίσκεται στον κόλπο μπροστά απ’ αυτή. Ακολουθώντας την πέτρινη πεζογέφυρα θα χαθείτε μέσα στους ευκάλυπτους και τα κυπαρίσσια κι εκεί θα ανακαλύψετε το εκκλησάκι του Αγίου Νεκταρίου.

Η περιοχή φημίζεται για τις παραλίες της  και τους τεράστιους υδροβιότοπους της, που  βρίσκουν καταφύγιο πολλά είδη σπάνιων πτηνών, ενώ στα νερά του Αμβρακικού είναι έντονη η παρουσία δελφινιών και της χελώνας καρέτα-καρέτα.

Και φυσικά δεν μπορώ να μην αναφερθώ, και μην παραλείψετε να δοκιμάστε, τις νόστιμες γαρίδες γάμπαρη και το μοναδικής γεύσης χέλι κατευθείαν από τον Αμβρακικό.

Μεσολόγγι

Επόμενη στάση μας η πρωτεύουσα του νομού, το ιστορικό Μεσολόγγι. Το Μεσολόγγι έχει ταυτιστεί όσο καμία άλλη πόλη με το Αγώνα του 1821και γι’ αυτό το λόγο το 1937, με προεδρικό διάταγμα, ανακηρύχθηκε Ιερά Πόλη.

Η περιήγησή μας ξάφνιασε ευχάριστα. Βρεθήκαμε σε μια γαλήνια πόλη με πλούσια ιστορική κληρονομιά και έναν υδάτινο κόσμο.

Τα τείχη και η πύλη της πόλης παραμένουν ακόμη επιβλητικά, ενώ θα πρέπει να κάνετε οπωσδήποτε μία επίσκεψη στον καταπράσινο Κήπο των Ηρώων, εσωτερικά του τείχους της πόλης, όπου έχουν θαφτεί πολλοί ήρωες που πολέμησαν στην Ηρωική Έξοδο. Αξίζει να επισκεφτείτε το Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης, αφού μέσα στις αίθουσες του διώροφου νεοκλασικού του 1931 πάνω στην κεντρική πλατεία θα γνωρίσετε τους αγωνιστές της ελληνικής επανάστασης, αλλά και τραγικές σκηνές από την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου. Στην συλλογή του μουσείου περιλαμβάνονται αυθεντικοί πίνακες και αντίγραφα από σκηνές της Εξόδου του Μεσολογγίου, προσωπογραφίες φιλελλήνων και Ελλήνων οπλαρχηγών, γκραβούρες αυθεντικές του 1837 του Άγγλου Friedel, όπλα του 1826, νομίσματα και μετάλλια, αντικείμενα και χειρόγραφα του Λόρδου Βύρωνα.

Δύο ιστορικά σπίτια έχουν μετατραπεί σε μουσεία, το σπίτι του ποιητή Κωστή Παλαμά και το αρχοντικό της οικογένειας Τρικούπη, όπου έζησαν οι δύο πρωθυπουργοί της Ελλάδας. Επίσης, στο κέντρο της πόλης βρίσκεται και η Βάλβειος βιβλιοθήκη, με σπάνια βιβλία και ντοκουμέντα, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης των Χρήστου και Σοφίας Μοσχανδρέου με πλήθος έργων σημαντικών Ελλήνων δημιουργών, το Μουσείο «Βάσω Κατράκη», ένα μουσείο αμιγώς χαρακτικής τέχνης με περισσότερα από 500 έργα της χαράκτριας και ζωγράφου και άλλα ενδιαφέροντα αξιοθέατα.

Η λιμνοθάλασσα με τις γραφικές «πελάδες» της - τα μικρά ξύλινα σπιτάκια πάνω σε πασσάλους, μέσα στο νερό - προστατεύεται από την γνωστή συνθήκη RAMSAR και αποτελεί περιβαλλοντικό πάρκο και οικοσύστημα. Πρόκειται για ένα τοπίο μοναδικής ομορφιάς και οικοτουριστικής αξίας, με σπάνια είδη χλωρίδας,  αλλά και 280 είδη πουλιών που έχουν παρατηρηθεί στον ευρύτερο άξονα λιμνοθάλασσα – Δέλτα Αχελώου – Δέλτα Ευήνου καθώς και στα γύρω βουνά.

Και σίγουρα όταν βρεθείτε στο Μεσολόγγι μην παραλείψετε να δοκιμάσετε ένα εκλεκτό έδεσμα, το αυγοτάραχο, που έδωσε μια άλλη διάσταση στην εικόνα της περιοχής. Αλλά προφανώς σε λίγους …γκουρμέ τύπους.

Ναύπακτος

Τελευταίος μας σταθμός η Ναύπακτος. Η πιο γνωστή πόλη για εξορμήσεις, μιας και απέχει μόλις 10χλμ. από τη γέφυρα Ρίου – Αντιρίου. Συννεφιασμένη ήταν η Κυριακή που φτάσαμε, αλλά η πόλη χτισμένη αμφιθεατρικά σε μια πλαγιά με πεύκα, με το διατηρημένο βενετσιάνικο κάστρο στην κορυφή του λόφου πραγματικά σε μαγεύουν.

Το πρώτο που μας έκανε εντύπωση ήταν το άγαλμα του διάσημου Ισπανού λογοτέχνη Μιχαήλ Θερβάντες, ο οποίος, όπως μας εξήγησαν, σε ηλικία 23 χρονών πήρε μέρος στη ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571 μ.Χ., όπου έχασε το ένα του χέρι.

Ανηφορίζοντας στα πλακόστρωτο δρομάκια βόρεια της πλατείας του Λιμανιού βρεθήκαμε  μπροστά από ένα κτιριακό συγκρότημα με επιβλητική μορφή, το οποίο προκαλεί την προσοχή και το ενδιαφέρον του καθένα που το βλέπει για πρώτη φορά. Είναι ο «Πύργος Μπότσαρη». Το κτίριο, κτισμένο σε δύο φάσεις το 15ο και 16ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές για τη στέγαση των εκάστοτε ηγεμόνων της πόλης αυτής. Αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ναυπάκτου, το 1829, περιήλθε στην κατοχή του σουλιώτη στρατηγού Νότη Μπότσαρη. Σήμερα ο πύργος ανήκει στο «Ίδρυμα Δημητρίου και Αίγλης Μπότσαρη», και φιλοξενείται διαρκής έκθεση αντιγράφων από πίνακες, χάρτες και σχεδιάσματα που έχουν σχέση με τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου.

Λόγω του περιορισμένου μας χρόνου δεν είχαμε τη δυνατότητα να επισκεφτούμε περισσότερα σημεία ενδιαφέροντος, που ρίχνοντας μία ματιά στον οδηγό της πόλης είναι πάρα πολλά, όπως το αρχοντικό της οικογένειας Τζαβέλα, το αρχοντικό του λογοτέχνη Γεωργίου Αθανασιάδη-Νόβα, αλλά και το πλάτωμα της συνοικίας του Τζαμιού, τη σημερινή πλατεία Γιάννη Βλαχογιάννη με το μεγάλο πλατάνι και την πέτρινη βρύση, όπου σώζονται τα ερείπια τούρκικου τεμένους, καθώς και συγκρότημα τούρκικων λουτρών σε σχετικά καλή κατάσταση.

Για κάθε τόπο μπορεί να γράψει κάποιος σελίδες ολόκληρες. Αυτό που θα μας μείνει είναι η ομορφιά, η αντίθεση των επιβλητικών βουνών με τη ηρεμία του ποταμού, των λιμνών και των πεδιάδων. Σίγουρα ο νομός μπαίνει δυναμικά στον τουριστικό χάρτη της Ευρώπης γιατί έχει να κάνει με την θάλασσα, την ιστορία, τον πολιτισμό, το οικοσυστήματα και φυσικά τη γαστρονομία. Είναι ένας προορισμός έκπληξη, για όλους τους μήνες του χρόνου, με πολλά σπορ , από ιππασία, ανεμόπτερα έως καγιάκ, ράφτιγκ και αναρρίχηση.

Το σίγουρο είναι ότι όποιος επισκεφτεί την Αιτωλοακαρνανία περνάει καλά και θέλει να ξαναπάει!

by Vivi Charitou